Het is weer tijd om afscheid te nemen van kuala lumpure Maleisië. Onze reis gaat vandaag verder richting cebu de een na grootste stad van de Filipijnen.


Met veel moeite stapte Jack en ik rond 7 uur ons bed uit, terwijl Jos al in de veren was. Hij moet vast nog een beetje in het ritme komen.. hij lag namelijk al vanaf 4 uur snachts wakker.


Spullen weer ingepakt, uitgecheckt, en de wandeling op de vroege ochtend kon beginnen richting het busstation. Zoals gewoonlijk zijn de straten al bezaaid met Aziaten die op de vroege morgen een warme maaltijd naar binnen werken. Bah! Deze lucht op de vroege is echt niet te harden, zoveel sterke geuren dat ik er gewoon misselijk van word.

Al vrij snel kwam de bus en stonden we na een uurtje op de internationale airport van kuala lumpure.


Om de Filipijnen binnen te komen moet je ook in het bezit zijn van een terug vlucht, dit om te laten zien dat je het land weer verlaat. Ze zijn anders bang dat je blijft hangen. Sommige landen zijn hier niet zo streng op maar de filipijnen dus wel. Als je geen terug vlucht hebt kunnen ze je weigeren mee te nemen naar de Filipijnen. Of kan je de kans hebben om in de Filipijnen niet doorgelaten te worden.. de maatschappij waarmee je bent gekomen is je dus verplicht weer mee terug te nemen, dit geval naar kuala lumpur omdat we daar vandaan komen. Omdat onze plannen nog al onzeker zijn willen we liever nog even niks boeken, en dat brengt de nodige risico’s met zich mee. Julia kwam laatst met een geniaal idee om een nep ticket te maken.. terwijl ik me afvraag of dit gaat werken, maar al met al zien de tickets ze er vrij echt uit. Ik ben benieuwd hoe we het er vandaag vanaf gaan brengen.


Bij de incheck balie van Maleisië werd er door de stewardess al direct gevraagd waar we na de Filipijnen heen gaan. Dit is mij tevens nog nooit eerder gebeurd! Op het nepticket staat sidney Australië, als ze hier om zouden vragen zou dit ons antwoord zijn. Zoals afgesproken zeiden we alle 3 in koor: “Sydney”! En zoals we verwachtte wilde ze ons ticket zien terwijl ik ons plan al in het water zag vallen. Jos pakte het nep ticket erbij die in zijn mail stond en gaf de telefoon aan de stewardess. Ze schreef de gegevens over en onze tickets naar cebu werden uitgeprint.


Na het inchecken opzoek naar ontbijt, want nee dit hadden we nog niet gehad. Tijdens het eten hadden we het nog even over de stewardess. Als ze dit gaat natrekken vallen we door de mand en worden we tegen gehouden tijdens het boarden.. we gaan het mee maken..

Daarna zijn we direct door gelopen naar de doaune, Jezus wat een rij!! Na een half uur waren we een aantal plekken opschoven.. als dit zo door gaat missen we onze vlucht!!! De tijd tikte door en zagen het later en later worden. Ik ben naar verschillende beveiligings mannetjes toegestapt en het probleem uitgelegd. Sorry mevrouw, we kunnen u niet helpen, de douane is een aparte afdeling waar wij ons niet mee mogen bemoeien. Wat heb ik hier nou aan? Als we onze vlucht willen halen moeten we zelf actie ondernemen. Verschillende mensen gevraagd of we voor mochten omdat onze gate over 10 min al sluit! Geërgerde gezichten.. de één vond het goed de ander was boos. Onder alle touwen doorgekropen van de rij en binnen 2 min stonden we vooraan van de rij. Snel de paspoort controle, hand bagage door de band en daarna vol gas rennen naar de gate! Een medewerker met een luchthaven autootje stond stil in de gang en riep ons achterna waar we heen moesten.. gate Q13!!!! Spring er in ik breng jullie wel!!! Over de luchthaven passeerde we alle andere reizigers, we scheurde letterlijk door de gangen heen. Het karretje kon niet verder, de weg richting de gate ging over ik een roltrap. Rennend de roltrap af en door naar gate Q13. De klokken in de gangen wezen er op dat de gate al gesloten moest zijn.. doorrennen jongens!! Misschien halen we het nog. Na 5 min rennen kwamen we kapot aan bij de gate waar net de laatste gasten instapte. Yes!!! We hebben het gehaald!!!!


Na de Filipijnen vliegen duurt zo een 4 uur. Een goede vlucht met zelfs eten aan board wat Jos er blijkbaar bij had geboekt. Dat hadden we wel verdient na deze gestreste ochtend. Hopelijk krijgen we geen problemen bij de douane van de Filipijnen, want dat is stap 2. Na 4 uurtjes weer veilig aan land. Wederom weer een enorme rij voor de douane, we hadden nu geen haast alleen hadden we alle wel wat spanningen. De kans dat we nu terug gestuurd worden naar Maleisië is nog steeds erg groot.


Jos ik en Jack stonden alle 3 bij een ander loket van de douane. Terwijl de vrouw tegen mij niks zei en zonder enig woord te hebben gewisseld een stempel in mijn paspoort gaf, hoorde ik Jos achter mij praten. Cross my Fingers in de hoop dat dit goed gaat. Ook Jos kwam met zijn paspoort naar mij toegelopen.. en ook Jack volgde! Jongens het is gelukt!!!! Hoe is dit mogelijk!!! Met een Nep ticket die Julia heeft gemaakt! ongelofelijk!


Snel de backpacks van de band en wegwezen hier!!! Julia en Joey zijn al een dag eerder naar de Filipijnen vertrokken en hebben een al een kamer voor ons geboekt. Via de app hadden ze al een filmpje gestuurd van de kamer. Een grote familie kamer met een stapelbed, een twee persoons bed en een single bed. Nu moeten we alleen nog naar de plaats wat 3 uur rijden is met de bus. Na de vlucht duurde de busreis nog een eeuwigheid. We waren vanaf 7 uur al in de veren en onderhand zijn we al weer 14 uur onderweg. Het was al donker en keken op Google maps, na onze berekeningen zijn we er bijna. De bus stopte aan de kant van de weg, laten we er hier uit gaan, nog een klein stukje lopen en dan zijn we er. Tjeetje Wat een reis! Onderhand is het al 22:00 uur!


We zijn aangekomen in het plaatje moalboal, gelegen op het eiland Cebu in de Filipijnen.. Snappen jullie het nog?! Het is hier erg donker en afgelegen, enkel wat kleine houten winkeltjes die nog open waren. We zagen het verlichte zwembad liggen en het hotel ervoor.. Hier moet het vast zijn!! We hoorde Julia en Joey al roepen! Alweer een andere plek waar we elkaar nu voor de 3e keer zien. Ze liepen mee naar de familie kamer die ze voor ons allen hadden geboekt. Hu? Wat is dit? Wat is dit luxe!!! Een super grote kamer met 3 twee persoons bedden!!! Helemaal geen stapelbed als dat filmpje wat ze stuurde! We zijn gefopt! Maar wat een verassing om zo na een lang reis op je nieuwe slaapplek te komen!! Dat wordt lekker slapen vannacht! Wat geweldig geregeld door Joey en Julia, en natuurlijk was het voor Jos zijn eerste kennismaking met de twee..