Gisteren weinig uitgevoerd. Jos en Evan lagen de hele dag met een kater op bed. Ik heb zelf verschillende terrasjes gepakt en mezelf verwent met lekker eten. Ik heb m'n blog bijgewerkt en heb het één en ander uitgezocht voor onze verdere reis. Het verplaatsten van de ene na de andere plek of het regelen van visa's heeft zo z'n nodige voorbereidingen. Eindelijk eens tijd om dit op m'n dooie gemak uit te zoeken, daarbij is het ook nog eens heerlijk om even wat tijd voor mezelf te hebben zonder de boys om mij heen.

De volgende dag waren Evan en Jos weer de oude en stond een bezoekje aan de killing fields op het programma. Vroeg de wekker gezet om uit te checken zodat we vanmiddag op tijd terug zijn voor onze avond bus richting het zuiden.

De killing fields ligt zo een 17 kilometer verder op en duurde het ritje iets langer dan verwacht. Wederom weer veel van phnom phen kunnen zien en hadden Jos en ik de grootste lol. We beeldde ons in om samen met mama en Suus hier in de tuk tuk te zitten. Mama die overal het gevaar van in ziet en paranoia in deze tuk tuk zou zitten, terwijl Suus haar ogen zou uit kijken van alle smerigheid op straat en in shock zijn over de opvoeding van de kinderen.

Het lijkt mij ook vreemd om in een tuk tuk in Azië te rijden terwijl je dit nooit eerder heb gezien of gedaan. En ja, ook ik heb het voor het 4 jaar geleden voor het eerst mogen ervaren. Mensen die over de snelweg fietsen met enorm veel ballonnen. Zangeressen aan de kant van de straat die beter een ander beroep kunnen zoeken. Scooters met 5 dode varkens achterop of het stuur wat vol hangt met dode kaalgeplukte kippen. De rijdende keukentjes waar Rob Geus een hartverzakking van zal krijgen, de chaos op straat, en daarbij worden ingehaald door vrachtwagens en tot een milimeter net de tuk tuk niet raken, en ga zo maar door. Een bijzondere manier van leven maar in tegendeel toch de echte wereld.

Terwijl wij een bezoekje brachten aan de killing fields bleef de tuk tuk weer netjes op ons wachten. Bij binnen komst kregen we een koptelefoon met een apparaatje wat je om je nek hangt. Door het gebied stonden palen met nummers en bij elk nummer hoorde je een verhaal. Wederom weer een enorme negatieve energie wat hier rond hangt. Het verhaal wat we via de koptelefoon te horen kregen was hartverscheurend, verschrikkelijk hoe het des tijds allemaal is gegaan. Het uit moorden van je eigen volk, en dit alleen maar om op nieuw te beginnen met macht en status. De massagraven waar nog niks aan veranderd was, hingen nu vol met offers van toeristen. Het pad liep verder door het grasveld waar verschillende kleding stukken nog de grond uit komen. Om de zoveel tijd zakt het grasveld een klein beetje door wint of regen. Maandelijks worden verschillende kledingstukken en botten opgeraapt wat de oppervlakte heeft bereikt, van mensen die een hel hebben moeten doorstaan.

Alle toeristen liepen doodstil rond, vele ook met tranen in de ogen. Als je je koptelefoon afdeed hoorde je niks, behalve het gefluit van de vogels uit de bomen. Wat één iemand wel niet kan veroorzaken... Zijn geen woorden voor..

Het was tijd om terug te keren richting de stad om op tijd de bus te halen richting het zuiden. Gelukkig nog genoeg tijd om even te lunchen en de laatste boodschapjes te doen voor in de bus. Evan besloot op het laatste moment met ons mee te gaan.. Hij wilde eigenlijk nog graag een nachtje blijven om uit te rusten van alle drukte. Het was een korte reis van maar 5 uurtjes en hebben we ons heerlijk vermaakt met mr. Bean wat er in de bus werd afgespeeld.

Het was al laat en 23:00 uur arriveerde we dan eindelijk aan de kust plaatsje shianoukville. Ik heb al 8 weken geen strand gezien.. Dus het wordt wel weer eens tijd vind je niet?!

De tassen gedumpt en rond 1:00 uur nog even gauw een koud biertje gescoord op het strand van Cambodja. Wat een leven hier! Prachtige lichtjes en de bekende vuurshows die hier echt bij het strand leven horen.